Gister ben ik met mijn dochter naar de blockbuster film 'The
Hungergames' geweest...en eerlijk gezegd raakt ik behoorlijk verward.
Waarom zijn deze boeken en is deze fil zo populair? (in Amerika en Nederland kwamen een recordbrekend aantal bezoekers)
Het verhaal gaat over een jonge vrouw die in een wereld leeft, verdeeld
is in districten, waar de mensen arm zijn en onderdrukt worden door het
Capitool, de plek waar dictator Snow leeft met zijn rijke en verwende
volgers, oppervlakkige mensen, net zo onderdrukt door hun eigen
ijdelheid en materialistische levensstijl.
Als straf voor een opstand- 74 jaar geleden - tegen het Capitool, worden
jaarlijks uit elk van de 12 districten een jongen en meisje - tussen de
12 en 18 jaar - uitgezocht om mee te doen aan de Hungergames, een
evenement (en grote sociale happening in het Capitool) waarbij deze
kinderen elkaar op leven en dood bevechten tot er eentje overblijft.
Het eerste half uur van de film was ik verbijsterd, misselijk van het gegeven van het verhaal.
Maar ik was ook in de war, want ik had toch al heel veel films gezien
over het goede en het kwade. Ik had oneindig veel films gezien waarin
mensen doodgingen voor deze strijd. (echt heel veel films!)
Dus..was ik zo geraakt omdat het om kinderen ging? Dat zou ook vreemd
zijn, want hoe oud was Luke Skywalker? Frodo? Harry, Ron en Hermelien
zijn nou ook niet echt volwassen..
Het is zeker afschuwelijk dat de kinderen in The Hungergames geen keuze
hebben, maar eerlijk is eerlijk, dat hadden Luke, Frodo en Harry ook
niet...
(oké, die werden in ieder geval niet gedwongen hun tegenstanders te vermoorden)
Maar toen werd het me duidelijk wat ik zo afschuwelijk vond..namelijk
het feit dat deze 'games' worden gezien als entertainment.
Dat komt al dichter bij huis nietwaar?
Al die tv programma's waarin mensen worden geëlimineerd? Waar we de
minst populaire weg stemmen? Waar we de minst getalenteerde uitlachen?
Zijn wij die oppervlakkige mensen uit het Capitool? The ijdele, niet-
geïnteresseerden met merk-kleding, plastic nagels, haar extensies en ons
nooit aflatende eis om geëntertaind te worden?
De wensen, de vraag en verlangens naar altijd méér!
Hoe ongemakkelijk..
Toen ik thuiskwam, pakte ik meteen het tweede boek, verlangend naar een opstand, een revolutie!
Een wanhopig verlangen om mijn vertrouwen in de mensheid te herstellen.
Het hielp een beetje...nu snel deel 3 lezen..
Inge
Geen opmerkingen:
Een reactie posten