De Bodem van het Vat (Nederlands)

De titel van deze blog is dus I am Inge Astrid - want zo heet ik - en toch maak ik alleen maar tijd om te bloggen als er veel zonneactiviteit is.
Maar ik ben veel meer dan een zonne- weermeisje, dus laat me eens meer delen.
Dus..wat ben ik vandaag?
Nou, ik ben energie (zoals alles energie is) en de afgelopen weken, helemaal de laatste week, was ik verwarde energie. (en omdat het lichaam van orde houdt , niet verwarring, ben ik ziek)

Ziek zijn, geeft een mens veel tijd om de voelsprieten eens goed te gebruiken en veel te delen met vrienden, onlin en offline. Al snel zag ik dat deze verwarring wereldwijd speelt, en dus vele lichamen in verwarring brengt.
Het is niet anders nu..onze lichamen zijn traag en volgen slechts onze creatie.
Dus..ik ben creatie.
Waarom creëren we dan in vredesnaam verwarring? En waarom veranderen we die creatie niet gewoon? Draai het om, creëer iets anders, shift!
Nou..dat kunnen we ook wel, en dat doen we ook wel, maar we zijn inmiddels zo goed geworden in dat shiften wat geshift moet worden, meestal met gemak, zonder inspanning...waarom nu niet?
Waarom is het nu zo moeilijk om te shiften? Wat is het verschil met de vorige keren? Toen ik mezelf die vraag stelde, zag ik dat we op de bodem van het vat zitten.
Dat vat zat ooit vol. Het zat vol met ''shit''...een bult shit, of BS!
Ja..je zou kunnen zeggen bullshit..of beliefsystems. (geloofssystemen)
We hebben het vat leeg gehoosd, we hebben geschept en gegraven, hup eruit! Opruimen, schoonmaken! |
En nu zijn we aangekomen bij de restjes, bodem van het vat, waar het kleverige spul is...dat kleeft aan de schep, aan je handen en aan je emoties.
Het is de kleefzooi die we tot nu toe weggeduwd hadden, de zooi waar we geen greep of antwoord op hadden, wat moeilijk was om naar te kijken, de zooi die we parkeerden voor later.
Guess what..het is nu later, en tijd om te kijken waar we liever niet naar kijken.

Eenzaamheid, verlatingsangst, angst om veroordeeld te worden en voor mij persoonlijk de angst om niet goed genoeg te zijn.
Het is die grote grote ui, die altijd weer een nieuwe laag blijkt te hebben.
En het shift niet...het kleeft zoals een vervelend stukje plakband dat aan je vingers blijft plakken, wat je ook doet.

Dus misschien moeten we ons nu even overgeven. Ons losmaken van de frustratie en de pijn, neem een pauze, een mini vakantie in je hoofd (muziek helpt mij daar heel erg bij) eet goed voedsel, slaap zoveel mogelijk..adem diep en blijf kalm.
Misschien moeten we met elkaar praten, elkaar troosten, want we weten ..ook dit gaat voorbij. (ja echt!)
Misschien moeten we even alleen maar zijn.

I am Inge Astrid

Liefs