En het is waar...we rollercoasteren naar boven, en dan vallen we weer - hartkloppingen - naar beneden met hoge snelheid, dan vliegen we door de bocht, en zoals dat gaat bij bochten, lijken we dan nog sneller te gaan. (dat heet middelpuntzoekende kracht, kracht zoekende naar het centrum)
Het was moeilijk om hier iets zinnigs over te schrijven, het beschrijven van zo'n dolle rit is iets makkelijker als je er afstand van kunt nemen, en die afstand heb ik nu.
Mensen vragen, ' hoe gaat het met je ' en ik antwoord ze dan dat het op en neer gaat.
Maar, wat betekent dat nou eigenlijk? Hoe leg je die achtbaan-rit uit?
Dat je van gelukkig naar ongelukkig gaat? Van functionerend naar niet-functionerend? Niet zo simpel toch?
Hoe beschrijf je werkelijk dat 'op en neer' gevoel?
Zoekend naar het antwoord, kwam ik uiteindelijk op het antwoord dat het - natuurlijk - allemaal energie is.
Ik weet het ik weet het, alles is energie, dus hoe zou het iets anders kunnen zijn, maar in dit geval gebruik ik de term energie als; 'de beweging, de stemming die ons allemaal lijkt te beïnvloeden'
Snap je?
Veel van jullie, mijn lieve lezers, vertellen me dat jullie mijn blog zien als een soort weerbericht voor de energie...een interpretatie voor de beweging, de stemming.
Wat voor weer was het de afgelopen weken?
De afgelopen waren mijn 'energie-stemmings-wisselingen' rijkelijk aanwezig. De ene minuut liep ik op roze wolken, blij als een kind, wetende dat alles perfect en prima was in de wereld. De volgende minuut voelde ik me neerslachtig en gedeprimeerd, niet wetende hoe ik me ooit nog vrij en licht zou kunnen voelen...naar huis willen..geen taak meer voor mezelf ziend..
Er waren momenten dat ik me zorgen maakte over geld, mijn relatie, mijn kinderen...en er waren momenten dat ik wist dat alles precies was zoals het moest zijn, en alles dus in perfecte orde was.
In beide staten van zijn, was er steeds een hele andere laag...een diep weten, een constant. Een kalmte die onder de oppervlakte zit, en waar ik me elk moment mee kon verbinden.
Ik heb altijd geweten van die laag en kon me er ook wel vaak mee verbinden, maar nu lijk ik mezelf op elk moment te kunnen observeren, op elk gekózen moment.
Is dat de shift? Is dat de nieuwe Aarde? Zijn we d'r?
Want, terugkijkend, zie ik dat het geen donder uitmaakt of ik me zorgen maak of niet; de wereld blijft draaien, de zon komt op en gaat onder, we hebben een dak boven ons hoofd, voedsel, kleren - en mijn eigen hoogst irritante favoriete zorg; dat eeuwige geld - er blijkt altijd weer voldoende te zijn om te betalen wat betaalt dient te worden.
Het komt dus allemaal neer op perceptie, hoe beschouw je de wereld, en perceptie is een vrije keuze.
Zoals Albert Einstein zei; '' Een van de belangrijkste beslissingen die je in je leven moet maken, is of je in een vriendelijk of vijandig universum leeft''
Ik kies ervoor om het universum, de wereld, mijn lichaam te zien als vriendelijk.
Keer op keer. (blijf oefenen!)
Wat is jouw keuze?
Liefs,
Inge